1) ارزش کار تیمی
خود ژاپنی‌ها ادعا می‌کنند خنگ‌ترین نژاد دنیا زردها هستند و در بین زردها، ژاپنی‌ها از همه خنگ‌ترند. می‌گویند: عقل ما به اندازه یک سکه صد ینی است، دو تا که می‌شویم دوبرابر می‌شود و هرچه زیاد می‌شویم عقل ما با هم جمع می‌شود.
در حالی که ایرانی‌ها از جمله باهوش‌ترین‌ها در جهان هستند. اما وقتی دوتا می‌شوند عقل آن‌ها نصف می‌شود و هر چه بیشتر در کنار هم قرار می‌گیرند به همین نسبت عقل‌شان کم می‌شود.


2) از عمل، کار برآید.

داستانک زیر را با عنوان چرا در ژاپن کسی "مرگ بر آمریکا" نمی‌گوید؟ در دنیای مجازی خواندم. برای ما که شعار "مرگ بر امریکا" یک ارزش شده است، می‌تواند آموزنده باشد:

از یکی از مقامات ژاپن پرسیدند: شما تنها کشوری بودید که آمریکا بر ضد شما از بمب اتم استفاده کرد؛ بنابراین باید بزرگترین دشمن آمریکا باشید. اما چرا هیچ گاه شعار "مرگ بر آمریکا" سر نمی‌دهید؟
او پاسخ داد: شعار دادن کار کسانی است که در عمل نمی‌توانند کاری انجام دهند، همین که روی میز رئیس جمهور آمریکا تلفن پاناسونیک ما نشسته، یعنی این که ما پیروز شدیم.


................................................
پی‌نوشت:
شعار، خوب است؛ شعار، فریاد ارزش‌هاست، ارزش‌ها را یادآوری و آن‌ها را نهادینه می‌کند، آمادگی را بالا می‌برد، راه را نشان می‌دهد. اما ماندن در شعار و درجا زدن در آن بد است، نشانه ضعف است. گام بعدی که جسارت بیشتری می‌طلبد، "عمل" است و چه زیبا و هوشمندانه، رهبر انقلاب در انتخاب شعار سال، روی اقدام و عمل تاکید ورزیدند.

+ اقتصاد مقاومتی، کشیدن دیوار به دور کشور و قطع رابطه با دنیای بیرون نیست.

+ اقتصاد مقاومتی، ریشه کن کردن منابع زیرزمینی و روزمینی کشور نیست.

+ اقتصاد مقاومتی به معنای لقمه در خون زدن نیست.

+ اقتصاد مقاومتی، اقتصاد ریاضتی نیست.

+ اقتصاد مقاومتی، در تقابل با اصول بدیهی و آزموده دانش اقتصاد نیست.

+ اقتصاد مقاومتی، کارش زیر و زبر کردن بنیادها و بنیان‌های موجود نیست.

+ اقتصاد مقاومتی به معنای رفاه و آسایش را بر خود حرام کردن و سختی کشیدن اجباری نیست.

+ اقتصاد مقاومتی به معنای مردم را خرسند کردن به درآمدهای بخور و نمیر نیست.

+ اقتصاد مقاومتی، حرف و شعار نیست بلکه اقدام و عمل است.
و بدیهی است هر عملی اگر عالمانه نباشد، سر از بیراهه در می آورد.

مهمترین مسئولیت دولت در اقتصاد مقاومتی: ریشه‌کنی مفاسد اقتصادی
یکی از عوامل بازدارنده‌ای که می‌تواند همه رشته‌های اقتصاد مقاومتی را پنبه کند، مفاسد اقتصادی است که طیف گسترده‌ای از تخلف‌های مالی مانند پولشویی، واردات بی‌رویه اقلام غیرضروی و لوکس، کسب دارایی‌های نجومی و نامشروع، انتقال آن‌ها به حساب‌های ناشناخته در بانک‌های خاص خارج از کشور و... را شامل می‌شود.
این مساله، به یکی از چالش‌های مهم نظام در سطح کلان تبدیل شده است. مفاسد گسترده اقتصادی که هر روز خبر یکی از آن‌ها در رسانه‌ها درز می‌یابد، به هیچ روی برازنده و درخور نظامی که خود را پرچمدار مبارزه با فقر و فساد و تبعیض می‌داند، نیست و مدیران بلندپایه کشوری در سه قوه، چاره‌ای بنیادین برای ریشه کنی آن باید بیندیشند.
تا جایی که بنده می‌دانم، سازوکار کارآمدی برای الزام مدیران دولتی جهت ثبت و اعلام دارایی خود به قوه قضاییه و نیز ابزاری برای شناسایی اموال بادآورده آنان وجود ندارد. در حالی که در بسیاری از کشورهای جهان سامانه بانکی به نحوی تدارک دیده شده که تمامی تراکنش‌های مالی مسئولان به آسانی قابل شناسایی و کشف است.
اما گذشته از همه این حرف ها، انتشار اخبار مفاسد اقتصادی چه بازتابی در بین مردم دارد و چه تاثیری بر آن‌ها می‌گذارد؟ این سوال، پاسخ روشنی دارد: بی‌اعتباری حکومت نزد مردم و بی‌اعتمادی به آن. کاری به بانک جهانی ندارم که بررسی‌هایش نشان می‌دهند فساد برجسته‌ترین عاملی است که به تنهایی می‌تواند مانع تداوم توسعه اقتصادی و اجتماعی کشورها شود. وقتی که اعتماد مردم به حکومت از بین رفت، دیگر هیچ کسی برای برنامه‌های دولتمردان آن تره خرد نمی‌کند. هر چه دولتمردان هم فریاد بزنند و از مردم بخواهند که در مصرف انرژی صرفه‌جویی کنند و فتیله تجملات خود را پایین بکشند و کالای ایرانی بخرند و خلاصه، در راه رسیدن به قله خودکفایی با دولت همکاری و همگامی کنند، اما مردم گوش‌شان بدهکار نیست و کار خودشان را می‌کنند.
بنابراین، عنوان این پست را به دلیل اهمیتش دوباره در انتها تکرار می کنم:
مهمترین مسئولیت دولت در اقتصاد مقاومتی عبارت است از: ریشه‌کنی مفاسد اقتصادی.
باشد که چنین شود.