- داستانک زیر، نمونه ای کوچک از ناآشنایی مدیران تولیدی از روش‌های اصولی مدیریت را نشان می دهد:

تیم های قایق‌رانی ایران و ژاپن برای برگزاری مسابقه‌های سالانه به توافق رسیدند. هر تیم شامل هشت نفر بود. هر دو تیم برای رسیدن به بهترین نتیجه تلاش کرده بودند. در روز مسابقه، در شرایط برابر مسابقه را آغاز کردند و تیم ژاپن با اختلاف یک مایل برنده شد.
تیم ایران خیلی بهت‌زده شده بود. مدیریت ارشد تصمیم گرفت برنده مسابقه سال آینده باشد. به همین دلیل یک تیم تحلیل‌گر برای بررسی اوضاع و ارائه راه‌کار مناسب به خدمت گرفت. تیم تحلیل‌گر پی برد که ژاپنی ها هفت پاروزن و یک کاپیتان داشته‌اند، در حالی که تیم ایران یک پاروزن و هفت کاپیتان داشته است.
مدیریت ارشد، تیم مشاوری برای ساختاردهی دوباره تیم ایران به خدمت گرفت. پس از چند ماه مشاوران به این نتیجه رسیدند که ساختار تیم ایران باید تغییر کند. بر اساس پیشنهاد مشاوران، تیم ایران باید چهار کاپیتان داشته باشد و هر کدام توسط دو مدیر هدایت شوند. در ضمن، به یک مدیر ارشد و یک پاروزن هم نیاز است. همچنین پیشنهاد شد محیط کار پاروزن تغییر کند و به یک محیط رقابتی تبدیل شود.
سال بعد، ژاپنی ها با اختلاف دو مایل برنده شدند!
تیم ایران بلافاصله پاروزن تیم را به دلیل بی‌کفایتی و عملکرد نامناسب از کار برکنار کرد. اما به مدیریت به خاطر انگیزه‌های زیادی که در فاز آماده‌سازی در تیم ایجاد کرده بود، پاداش لازم پرداخت شد.
تیم مشاور یک تحلیل دیگر ارائه داد که نشان می‌داد: تاکتیک اتخاذشده مناسب بوده، انگیزه لازم داده شده اما ابزار مورد استفاده باید بهبود یابد.
در حال حاضر تیم ایران در حال طراحی یک قایق جدید است!

در یکی از کلاس‌های آموزشی، مدیریت را این گونه برای ما تعریف کردند: "مدیریت یعنی هنر کار کردن به وسیله دیگران" همچنین در این کلاس‌ها گفته شد که نیروهای یک سازمان سه دسته‌اند: 1) مدیران، 2) سرپرستان و 3) کارکنان.
یک مدیر باید برای سازمان خود هدف‌گذاری کند، برای رسیدن به اهداف برنامه‌ریزی کند، آن هم نه برنامه‌ریزی روزانه یا ماهانه، بلکه سالانه. برای اجرای برنامه‌هایش، همه ابزار و امکانات را به کار ببرد، سرپرستان و کارکنان زیردست خود را رهبری کند و مسیر رسیدن به اهداف برنامه‌ریزی‌شده را پایش کند. به عبارت بهتر، یک مدیر مانند مربی یک تیم ورزشی است که باید دارای تاکتیک باشد و سرپرستان و کارکنانی را به کار گیرد که آموزش‌دیده و از مهارت و تکنیک بالایی بهره‌مند باشند و البته، مهارتشان در خدمت سازمان باشد.
مدیرانی که تاکتیک ندارند و در اداره امور سازمان خود به وسیله دیگران بی‌هنرند، خود و سازمانشان را به باد فنا خواهند داد. چرا که پس از مدتی ناچارند خودشان به جای دیگران کار کنند و کم‌کاری دیگران را جبران کنند، بنابراین به تدریج و بدون این که خودشان بدانند دچار روزمرگی و یکنواختی می‌شوند و از کار اصلی‌شان -که همانا هدف‌گذاری، برنامه‌ریزی، به کار گیری، پایش و رهبری است- باز می‌مانند؛ این گونه مدیران همیشه سرشان شلوغ است، ارباب رجوع زیاد دارند، وقت آزاد ندارند، تلفنشان همیشه زنگ می‌خورد و وقت آینده‌نگری ندارند.

................................................................................
اقتصاد مقاومتی به مدیران واقعی، و نه صوری که مدیریت را صرفاً در پوشیدن کت و شلوار دیده اند، نیاز دارد.

در یادداشت های قبلی گفتم که پیش نیاز ترغیب مردم به خرید کالای ایرانی، ترغیب صنعتگران وطنی به تولید کالای باکیفیت است. یکی از راهکارهای رسیدن به چنین هدف ارزنده ای، آموزش همه سطوح نیروی انسانی، از مدیران گرفته تا معاونان و سرپرستان و کارمندان است. برگزاری دوره های آموزشی که باید با انتخاب مدرسان کارکشته و اجرای تدابیر تشویقی، بالاترین میزان اثرگذاری را داشته باشند، بایستی اصول نوین مدیریت و نقش و اهمیت کیفیت را در بقای سازمان برای فراگیران روشن کنند. کاری که بنده به سهم خودم در این پست و پست های آینده می‌خواهم انجام دهم.
تردیدی نیست که همکاری، پشتیبانی و تعهد مدیران ارشد تاثیر بسزایی در موفقت چنین دوره ها دارد.

سود سوزآور یا سوز سودآور
یکی از ملاک‌های کوتاه‌مدت موفقیت مدیران در سازمان‌های صنعتی و اقتصادی، سودآوری است و به ویژه در کشور ما به خاطر نبود نگرش بلندمدت، مدیران بر حسب سودآوری ارزیابی می‌شوند؛ اما مطالعه سازمان‌های موفق و مدیران برنده دنیا نشان می‌دهد که آنان شیوه دیگری یعنی "سوز سودآور" را برای کامیابی خود برگزیده‌اند.
"سوز سودآور" یعنی سرمایه‌گذاری بر روی اموری که ثمره آن در بلندمدت به بار خواهد نشست، یعنی آموزش انسان، یعنی تأکید همزمان بر قلب و مغز و انگیزه و اندیشه انسان، به عبارت بهتر توسعه انسان. "سوز سودآور" یعنی تأکید بر کیفیت به جای کمیت، جلوگیری از دوباره‌کاری‌ها و اتلاف امکانات و انرژی‌ها...
مدیران برنده، مدیرانی هستند که به جای تأکید بر "سود سوزآور" در پی راه و روش مدیریتی نوین مبتنی بر "سوز سودآور" هستند. مدیرانی که راهبرند، می‌پرورند و در اندیشه قهرمان شدن همکارانشان هستند و قهرمانی خود را در قهرمانی آنان می‌جویند.

کیفیت گرایی و مشتری مداری در کارخانجات تولیدی، راه مطمئنی است برای تشویق مردم به خرید کالاهای ایرانی و خرید کالاهای ایرانی، گامی بلند در راه رسیدن به اقتصاد مقاومتی.

چرا در ایران وقتی نام صنعت به میان می‌آید، معادل‌های زیر در اذهان تداعی می‌شود:

از سوراخ سوزن رد شدن اما پشت یک دروازه بزرگ ماندن، باری به هر جهت بودن، تولید به هر قیمتی حتا زیان، بیگانگی با دانش و کتاب، مافیای ترفیع گرفتن و زیر آب زدن، جایی که در آن هر چه کمتر کار کنی، حقوق بیشتری می‌گیری، اعلام وفاداری به روش‌های نوین مدیریت در جایگاه حرف و خلاف آن‌ها رفتار کردن در جایگاه عمل، عدم پایبندی به معیارهای کیفیت، ماموریت‌های خارج از کشور مدیران برای هیچ و پوچ، جایی که تنها تفاوت مدیرانش با سایر کارکنان خلاصه می‌شود در کار کمتر و دریافتی بیشتر، به بند کشیدن همه به خاطر گم شدن چهار کیلو ماده اولیه اما آب از آب تکان نخوردن به خاطر تبدیل 8 تن فراورده به ضایعات، تولید بی‌کیفیت، ورشکستگی، تقلا برای دربافت وام‌های کلان، عقب افتادن چند ماهه حقوق کارکنان، تعدیل نیرو، کاهش تولید، قطع برق و گاز به دلیل بدهی‌های چند صد میلیونی، و در نهایت تخته شدن در کارخانه توسط بانک‌های طلبکار.


میدان دادن به نخبگان در عرصه صنعت، تجارت و کشاورزی، از ویژگی‌های اقتصاد مقاومتی است. از این رو، زمینه حضور نخبگان در فعالیت‌های مولد اقتصادی باید فراهم شود. با استفاده از نخبگان، روش‌های علمی به کار گرفته می‌شوند، از دوباره‌کاری‌ها پرهیز می‌شود، هزینه‌ها و قیمت تمام‌شده کاهش می‌یابند و در نتیجه، مشتریان رضایت بیشتری خواهند داشت.
فراموش نکنید: عمل بدون علم، دست کمی از علم بدون عمل ندارد. عمل بدون علم، بنگاه تولیدی را به ورطه ورشکستگی و نابودی می‌کشاند.