(بخش اول را در *این جا* بخوانید.)

و اما بخش دوم یعنی کاهش هزینه‌ها؛ با حذف خیلی از هزینه‌‌تراشی‌هایی که نه لازمند، نه نگاه دیگران را نسبت به ما تغییر می‌دهند، نه دردی را دوا می‌کنند و نه گرهی را باز، می‌شود گام در مسیری نهاد که زندگی را لذتبخش‌تر و آسان تر می‌کند. فرض کنید خانواده‌ای به این نتیجه می‌رسد که ولگردی در تلگرام و اینستاگرام و واتس‌آپ و تانگو و کوفت و زهرمار، غیر از این که وقت‌شان را تلف می‌کند و ذهن‌شان را بی‌خود و بی‌دلیل درگیر نگه می‌دارد و اعضای خانواده را دور از هم نگه می‌دارد، هیچ نتیجه دیگری برای‌شان ندارد. بدیهی است که با کم کردن مدت زمانی که در شبکه‌های مجازی سپری می‌کنند، می‌توانند مقداری پول برای خود پس‌انداز کنند و یک کالای هرچند کوچک اما مفید مثل پرینتر برای خود خریداری کنند. به دنبال خرید این پرینتر چه اتفاقی می‌افتد؟ آقا یا خانم خانه می‌تواند یک شغل خانگی کوچک برای خودش دست و پا کند و با گرفتن سفارش‌های تایپ و صفحه‌آرایی و غیره از همکاران یا ساکنان مجتمع خود، درآمد مختصری داشته باشند.
همچنین، با پرهیز از چشم و همچشمی و تجمل‌گرایی خیلی از هزینه‌ها را خودبه‌خود می‌شود حذف کرد. دلیلی ندارد چون دیگران سالی یک بار سفر خارجه می‌روند یا جشن تولدهای آن چنانی برگزار می‌کنند یا فلان لباس مارک را می‌پوشند، ما هم به هر قیمتی که شده، آن گونه باشیم. تا به حال هیچ کسی به خاطر این کارها، نامش در تاریخ ماندگار نشده است. تاریخ به کسانی امتیاز ماندگاری و مانایی می‌دهد که با اندیشه یا عمل خود، به بشریت خدمتی کرده باشند. کسی که سراسر عمرش را به فخرفروشی و خودآرایی و خودنمایی و دلبری گذرانده، در صفحات تاریخ جایی برای عرض اندام ندارد.
در پست های آینده، برای درد تجمل گرایی که به نظر می آید درمانی ندارد، بیشتر خواهم نوشت.

اقتصاد مقاومتی را باید از خود آغاز کرد. نمی‌شود برای این و آن نسخه پیچاند، اما نمره خودمان در آزمون اقتصاد مقاومتی صفر باشد. اقتصاد مقاومتی در مقیاس کلان یعنی قطع وابستگی‌ها به دنیای بیرون و روی پای خود ایستادن در شرایط دشوار تحریم که نه می‌شود کالایی فروخت و نه متاعی خرید. راهکارهای رسیدن به خودکفایی و ادامه حیات و نحوه اجرای آن‌ها، باشد و بماند برای همان‌ مقاماتی که هم مسئولیت دارند هم اختیار؛ البته در حد توانم کمابیش به برخی از آن ها در این سلسله یادداشت ها (*این جا* و *این جا*) اشاره کردم.

اما من و شما چه کاری می‌توانیم انجام دهیم؟ چگونه می‌شود معیارها و مبانی اقتصاد مقاومتی را در مقیاس کوچک خانه و خانواده پیاده کرد؟ چگونه می‌شود در شرایط دشوار معیشتی که آب‌باریکه‌ حقوق‌های بخور و نمیر، جوابگوی مخارج زندگی‌های سراسر ریخت و پاش امروزی نیست، زندگی شرافت‌آمیزی داشت؟
پاسخ به پرسش‌های بالا، ساده و روشن است. در دو عبارت همه آن‌ها را می‌شود گنجاند:

1) افزایش درآمد و 2) کاهش هزینه‌ها.

در این یادداشت می‌خواهم درباره بخش اول بنویسم. این که چگونه می‌توان سطح درآمد خانواده خود را افزایش داد؟
یکی از ساده ترین و دم دست ترین روش های درآمدزایی، راه اندازی کسب و کارهای خانگی است. اگر زن خانواده خانه‌دار است و به کار در بیرون خانه علاقه‌ای ندارد، می‌تواند به خانه‌داری خود رنگ و بوی درآمدزایی بدهد و یک شغل خانگی برای خودش دست و پا کند.
بدیهی است که مرد خانه می‌تواند با کمک به همسرش نقش بسزایی در افزایش میزان درآمدزایی داشته باشد و اگر او نیز وقت آزاد دارد، می‌تواند بدون دردسر یک شغل خانگی راه بیندازد. فهرست مشاغل خانگی را که هزینه و سرمایه ناچیزی نیاز دارند، می توانید در قالب *این فایل pdf* دریافت کنید. امیدوارم کارگشا باشند.

دولتمردان غیر از ریشه کنی فساد که در *این جا* درباره آن نوشتم، چه کارهای دیگری می توانند بکنند؟ در این یادداشت به دو نمونه، اشاره کوتاه می کنم. از آن رو کوتاه و مختصر، که معتقدم "در خانه اگر کس است، یک حرف بس است."


- دولتمردان، خود پرچمدار و جلودار خرید و مصرف کالاهای ایرانی باشند. وقتی که مردم می‌بینند مدیران ارشد ایران‌خودرو و سایپا، سوار شدن بر خودروهای ساخت خود را افت کلاس می‌دانند، بدیهی است که برای تبلیغات و تشویق‌های آن‌ها برای خرید خودروی وطنی تره هم خرد نمی‌کنند.

- برای تقویت اقتصادی ملی، دیپلماسی اقتصاد مقاومتی نیز لازم است. دولتمردان بدانند که گاهی یک سخنرانی آتیشن آن‌ها، اثر سرمایه‌گریزی دارد و هزینه‌های هنگفتی بر اقتصاد کشور تحمیل می‌کند. بنابراین، در سخرانی‌های خود مراقب واژه‌هایی که به کار می‌برند، باشند و مصالح و منافع بلندمدت کشور را در نظر داشته باشند.